Bu blog yazısı Çok Okuyup Az Yazan İsmail Firdevsoğlu (Çokayif)‘nun ilk gençlik yıllarında boş zamanlarında meşgale olarak kafasında tasarladığı bir hayal ürünüdür. Neden hayal olduğunu yazıyı okuyunca ve insanları göz önüne alınca anlaşılacaktır.
Yıl 1996… bulunduğum ilin kurtuluş bayramı şenlikleri vardı. Hava öylesine keskin bir soğuktu ki herkes soğuktan korunmak için kat kat giyinmişti. Şenlik sonrası üç arkadaş mahallemize dönerken önümüze iki kişi fırladı. Birseyden kaçtıkları acıktı tek duyduğumuz koş koş koş oldu. Biri diğerine söylüyordu bunu. Hemen az sonra iki kişi de onları kovalıyordu. Bunlar polisti. Biri resmi diğeri sivil idi. Içimizde onları takip etme tutkusu varsa da mümkün değildi. Atı alan Üsküdarı geçti misali gözden kayboldular. Bizde yolumuza devam ettik. Bir iki sokak ötede polis arabaları vardı. Az önce ki kaçanları yakalamışlardı. Hepimizde Türk polisi ile gururlandık. Yol boyu bunun üzerine sohbet ettik. Herkes suçlu polis üzerine kafa yorarken ben bir anda insan işlediği bir suçtan niye kaçar ki dedim.
Evet insan işlediği suçtan neden kaçar ya o suçu hiç işlemeyeceksin yada işleyince cezasına katlanacaksın. Diğer arkadaşlar oyke olur mu hiç yahu dediler. Suç işleyen hep kaçar polis yakalarsa ceza yakalamazsa ne ala dediler. Hatta okulda ki kopya olayı ile benzettiler. Mantiken bu doğru idi. Kopya bir nevi suç idi ve yakalanan eksi alırken yakalanmayan devam ediyordu. Hatta yakalanmamak bir nevi övünç meselesiydi. Halende böyledir suçtan kaçmak herkes için övünülecek bir mesele halini almıştır. Bunu çok izlenen dizi filmlerde de görmek mümkündür.
Benim her suç işleyen bunu itiraf edip polis ve adli makamlara dahi başvurmadan doğrudan teslim olup cezaevine girmeli dedim. Bu tabi pek mümkün değildi bunun için herkes dosdoğru birer insan olmali ki bu sonuç beklensin. Bu hususu kompozisyon dersi girişinde öğretmenin böyle herkesten farkli düşünen var mi sorusu üzerine bir arkadaş muzipçe beni işaret etti. Bende ayağa kalkıp keşke dedim her suç işleyen bilerek isteyerek işlediği suçu başkasına gerek kalmadan kendi itiraf edip cezasını kendi vererek buna katlansa dedim. Öğretmen biraz tebessümle nasıl yani dedi. Ben suç işleyeceğim mesela müdür beyin arabasını çalacağım sonra bunu gidip benimle ilgili herhangi bir delil bile yokken itiraf mi edeceğim dedi. Bende evet dedim suç ne olursa nasıl olursa olsun herkes yaptığını söyleyip karşılığı olan cezaya katlanacak dedim. Ama eklemeliyim ki bu ne geçmişte ne de gelecekte var olması en imkansız bir hayalden ibaret diyerek ekleme yaptım. Öğretmen bu bir ütopya yani düpedüz hayal çocuklar, keşke gerçek olsa ama korkarım senin beyninde bir hayal olarak kalacak dedi. Beni yerime gönderdi teşekkür ederek. Sınıftan biri peki o zaman polisler hakimler ne yapacak dedi. Bende onlarda bilmeden işlenen hafif suçları ortaya koyacak yada kendi itiraf etmekte zorlananlara yardımcı olsun dedim.
Aslında insanin hayatı dünya üzerinde oldukça kısadır. Bir bakarsın bir bir bakarsın yüz kusur en fazla 110 falan yasayan göçüyor bu diyardan. Ortalama ise en fazla 70 yaşıyoruz. Bu kısacık ömrümüzde bilerek kasten suç işlemenin ne manası olabilir. Çalsanda çalmasanda, cana kıysanda kıymasanda ne yaparsan yap yaşanacak süre belli iken vicdan azabı ile bu dünyayı günahın ile ahireti yakmanın ne manası var.
Yalan söylemekle kendinden başka kimi kandırıyor insan
Çalmakla başkasının malina konmaktan başka ne yapıyor insan
Öldürmekle nefesi durdurmaktan başka ne yapıyor insan
İnsan ne yaparsa yapsın hangi suçu işlerse işlesin en büyük zararı hep kendine verir. İnanç olsun olmasın yaşanan bunca suçun vahşetin cezası öylece kalacağını düşünmek insan aklına saygısızlık olsa gerek…
Belki düpedüz hayal benimki ama umarım bir gün hiç bir suçun bilerek işlenmediği bir dünyaya uyanırız insanlık olarak….
İsmail Firdevsoğlu 